Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί, Αναστάσεως νύκτα θρηνήσωμεν πάντες

Κάπως έτσι θα πρέπει πλέον να ψάλλεται στις εκκλησίες ο απαράμιλλος κανόνας του Ιωάννη του Δαμασκηνού.

Γιατί τη χαρά της Ανάστασης, όπως κι αν την πιστεύει ο καθένας, την κάναμε θρήνο για κάποιους άτυχους  συνανθρώπους μας. Ανθρώπους,ή εφήβους ή ακόμα χειρότερα παιδιά, σαν κι εμάς ή σαν τα παιδιά μας, που αφελώς κι ευσεβώς παρακολουθούσαν τη θεία Λειτουργία της Ανάστασης στην εξοχή, στο χωριό  ή στην πόλη τους.

Ανυποψίαστοι κι ήσυχοι. Αναμένοντας το θείο φως από τους Άγιους Πατέρες. Δεύτε λάβετε….Κι εκεί κάπου, λες και ….-θου Κύριε φυλακήν -είναι καλλιστεία, ή πίστα πανάκριβου μπουζουκσίδικου της παραλίας, αρχίζουν να σκάνε τα βεγγαλικά, οι κροτίδες, οι σαΐτες!

Γιατί? Για να υποδηλώσουν οι ψευτόμαγκες  την παρουσία τους?  Για να καλύψουν τη μυσταγωγία στην οποία αδυνατούν να συμμετάσχουν και να εμβαθύνουν ? Για να πνίξουν τις  δυο λέξεις «σύμβολα» της Χριστιανικής θρησκείας, στα καπνογόνα?

Εξ ‘όσων γνωρίζω τα εκατομμύρια των ορθοδόξων της Βαλκανικής  γιορτάζουν την Ανάσταση με τον πλέον ειρηνικό τρόπο . Ποιούν δηλαδή το αυτονόητο. Δεν μετατρέπουν τις εκκλησίες και τα πλατώματα τους σε εμπόλεμες ζώνες. Ψάλλουν κατανυκτικά, ανάβουν τις λαμπάδες τους, εύχονται και αντεύχονται και απέρχονται γαλήνια στα σπίτια τους .

Εμείς  λοιπόν οι ελληναράδες γιατί ?

Τι θέλουν  όλοι αυτοί με τις κροτίδες, τις σαίτες και τα άλλα δολοφονικά εργαλεία να αποδείξουν ? Κι ως πότε θα μένουν ατιμώρητοι?  Κι ως πότε κάποιοι θα τους καλύπτουν ?

Δυστυχώς όλα είναι θέματα Παιδείας και αγωγής.

Κι εδώ έρχομαι να θέσω κι ένα άλλο θέμα: Πού είναι όλες αυτές τις μέρες η Εκκλησία? Δεν είναι ποίμνιον της ο καμεραμάν που έπεσε νεκρός από τη σαΐτα στην Καλαμάτα? Δεν ανήκει στους κόλπους της το άτυχο κοριτσάκι από τις Θεσπιές που χαροπαλεύει?

Καταδικάζει λοιπόν  ή όχι η Εκκλησία τις άνομες και δολοφονικές αυτές φιέστες? Και τι σκέπτεται παραπέρα να κάνει?

Είναι μόνο η μεταφορά του Αγίου Φωτός το θέμα των ημερών για την επίσημη Εκκλησία?  Την ενδιαφέρει απλά να γεμίζουν οι πέριξ των ναών χώροι, έστω και με τις «φιέστες» των ρουκετο-κροτίδων? Επιθυμεί  να μετατρέψει την κορύφωση της Μεγάλης Εβδομάδας σε «Σπορ και θέαμα», όπως έλεγε σοφά κι ένας απελθών φίλος?

Εκπλήσσει και εξοργίζει νομίζω τον καθένα μας η σιωπή του  Κλήρου. Ή τουλάχιστον  κάποιων φωτισμένων κληρικών…Που θάπρεπε να βγουν μπροστά να κάτι να πουν, αλλά  κυρίως κάτι να πράξουν.

Συντονισμένα, συλλογικά και στιβαρά. Και σε συνεργασία με το Κράτος. Και κυρίως σε συνομιλία με τους εφήβους που τα σκάνε και το σκάνε….

Για να δοθεί επιτέλους ένα τέλος σε κάτι σ’ αυτή τη χώρα. Κι ίσως αυτό να είναι μια πρώτη μεγάλη αρχή. Τώρα όμως, που ακόμα τα πράγματα είναι νωπά.

  Μετάφραση από το σύνδεσμο:
https://www.bbc.com/news/uk-politics-47482047


¨Οταν οι Αυτοκρατορίες μετανιώνουν και διστάζουν ...

Αύριο Τρίτη τα μέλη του κοινοβουλίου θα ετυμηγορήσουν επάνω στο σχέδιο της Τερέζα Μέυ για την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ στις 29/3.

Πότε θα γίνει η ψηφοφορία?

Την Τρίτη το απόγευμα, μετά από μία ολοήμερη συζήτηση.

Επάνω σε τι θα ψηφίσουν οι βουλευτές?

Θα  κρίνουν την συμφωνία που η Τερ. Μέυ έφερε  μετά από δύο χρόνια διαπραγματεύσεων με την ΕΕ.

Γιατί είναι σημαντική η ψηφοφορία ?

Αν οι βουλευτές καταψηφίσουν την συμφωνία τότε δύο πράγματα είναι πιθανόν να συμβούν:

·        Το ΗΒ θα φύγει από την ΕΕ στις 29/3 χωρίς συμφωνία αποχώρησης ή

·        η αποχώρηση αυτή θα καθυστερήσει.

Αν υποστηρίξουν τη συμφωνία, τότε το ΗΒ θα φύγει από την ΕΕ στις 29/3, αλλά τα πράγματα θα παραμείνουν βασικά όπως είναι μέχρι τον Δεκέμβριο του 2020 , οπότε οι δύο πλευρές θα καταλήξουν σε μία μόνιμη εμπορική συμφωνία.

Δεν έχουν οι βουλευτές απορρίψει το σχέδιο της Μέυ για έξοδο?

Ναι και με μεγάλη διαφορά.

 Τότε τι έχει αλλάξει?

Δεν γνωρίζουμε ακόμα. Οι υπουργοί της κυβέρνησης προσπαθούν να πείσουν την ΕΕ να κάνει αλλαγές στην συμφωνία ώστε να γίνει περισσότερο αποδεκτή για τους βουλευτές που ψήφισαν εναντίον της τον Ιανουάριο.

Αναμένεται να επιστρέψουν με νέες προτάσεις πριν από την ψηφοφορία της Τρίτης.

Τι θα συμβεί αν οι βουλευτές απορρίψουν την συμφωνία ξανά?

Αν, όπως όλοι περιμένουν, οι βουλευτές καταψηφίσουν την συμφωνία αποχώρησης της Μέυ την Τρίτη, τότε οι βουλευτές έχουν υποσχεθεί ότι θα ψηφίσουν επάνω στο αν το ΗΒ θα έπρεπε να αποχωρήσει με συμφωνία ή χωρίς συμφωνία.

Αυτό είναι πιθανό να συμβεί την Τετάρτη.

Αν υποστηρίξουν σε αυτή την ψηφοφορία ένα Brexit χωρίς συμφωνία, τότε το ΗΒ θα αποχωρήσει χωρίς συμφωνία στις 29/3.

Αν απορρίψουν  ένα Brexit χωρίς συμφωνία, τότε την Πέμπτη θα μπορούν να ψηφίσουν για το αν θα μπορούσαν να αιτηθούν μία καθυστέρηση του Brexit από την ΕΕ.

Αυτή θα είναι η τελική ψηφοφορία πριν το Brexit?

¨Όχι απαραίτητα.

Αν η κα Μέυ χάσει την ψηφοφορία της Τετάρτης με  μικρή  διαφορά, θα μπορούσε να ζητήσει από την ΕΕ μία μικρή τεχνική καθυστέρηση ώστε να αφήσει  όλους να επανασυνταχθούν και να κάνει  μία τελική προσπάθεια για να το φθάσει στο τέρμα. Η κα Μέυ θα μπορούσε να κάνει αυτή την τελική πίεση στην επόμενη διάσκεψη κορυφής της ΕΕ στις 22/3, με μία επικείμενη ψηφοφορία  στη Βουλή των Κοινοτήτων, προϋποθέτοντας ότι μπορεί να πάρει μία αναβολή για το  Brexit.

                               Σοκολατάκια

Τέτοιες μέρες γιορτινές ποιος δεν ανταλλάσει δώρα κι επισκέψεις. Όλοι σε μια αέναη κίνηση  …Από σπίτι σε σπίτι, πάντα κρατώντας κάτι στο χέρι, «για το καλό» ή ως  δώρο στους  εορτάζοντες  τη Χριστίνα ή το  Χρήστο, τη Βάσω, τη Βίκυ ή το Βασίλη…

Πίσω στα παιδικά μας χρόνια γυρίζουμε πολλοί . Κι όχι άδικα. Γιατί τότε οι γιορτές συμβόλιζαν για μας μια περίοδο γεμάτη από χαρά, εκπλήξεις και δώρα.

Για το σπίτι μας η γιορτή των Χριστουγέννων ήταν η εισαγωγή στο εορταστικό δεκαήμερο. Χρήστος ο αδερφός μου βλέπετε, κι  η ονομαστική του εορτή μεταμόρφωνε αυτόματα το ούτως ή άλλως μονίμως ανοικτό σπίτι μας, σε ένα απέραντο πάρτυ.

Οι ρόλοι είχαν μοιραστεί από την προηγούμενη: η μαμά με την κοπέλα που τη βοηθούσε θα μαγείρευαν και θα προετοίμαζαν τον μπουφέ,  ο εορτάζων κι ο μπαμπάς θα υποδέχονταν τους φίλους και συγγενείς, κι  εγώ  η μικρότερη (στο δημοτικό τότε) θα τακτοποιούσα τα δώρα και τα παλτά στο μικρό δωματιάκι του σπιτιού.

Ως δώρα εκείνη τη ζοφερή δεκαετία του ’60 νοούνταν κάποιο αξεσουάρ για το Χρηστάκη (μια γραβάτα ή σπανιότερα κολώνια), κυρίως όμως τα γλυκά. Κάθε λογής ήσαν τα γλυκά  που κατέφθαναν: την πρωτοκαθεδρία είχαν τα σοκολατάκια, δεύτερα τα φρουί-γκλασέ (τα θυμάστε?)  και τρίτες και καταιδρωμένες οι τούρτες.

Τα θέματα που προέκυπταν κατά την άφιξη των δώρων  ήταν δύο : πρώτον να ταυτοποιηθούν τα γλυκά! Γιατί βλέπετε αυτό υπαγόρευε η οικιακή οικονομία. Κάποια από τα δεκάδες πακέτα που λαμβάναμε  «θ’άλλαζαν χέρια» τις επόμενες μέρες, δηλαδή σε μια προσεχή εορτή την Πρωτοχρονιά ή του Α’Γιαννιού. Κι έπρεπε απαραιτήτως να γνωρίζουμε αν πχ  τα σοκολατάκια του Ντεζιρέ τα έφερε ο κος Παπαναστασίου ή η κα Ιατρίδου, ώστε να μην καταλήξουν στους ίδιους στη γιορτή που θα διοργάνωναν!Η  μαμά λοιπόν με «εξόπλιζε» με μικρά λευκά αυτοκόλλητα ετικετάκια, πάνω στα οποία έγραφα το όνομα του « δωρητή».
 Αφού ολοκληρωνόταν η διαδικασία της ταυτοποίησης, ακολουθούσε η επόμενη φάση, η φάση  της «διαλογής». Θα έπρεπε δηλαδή να χωριστούν τα πρόβατα από τα ερίφια, να κρατηθούν δηλαδή πάση θυσία τα γλυκά που εμείς τα παιδιά  απολαμβάναμε περισσότερο, τουτέστιν τα σοκολατάκια κι οι σοκολατένιες τούρτες και να μπουν στη λίστα των «αζήτητων», άρα και των «προς προσφοράν» τα «δεύτερα», ήτοι τα Φρουί- γκλασέ, τ’αμυγδαλωτά και τα καταϊφια!

 Η αμοιβή για την «εργασία μου» ? Η καλύτερη δυνατή!  Ν’ ανοίξω ένα μόνο κουτί σοκολατάκια της απολύτου αρεσκείας μου... Να  τα δοκιμάσω («λίγα έ, με προσοχή μην αρρωστήσεις») και  να προσφέρω απ’ αυτά στον αδελφό μου και σ’ όποιον από την οικογένεια έμπαινε στα πεταχτά να ρίξει μια ματιά στα «δώρα»!

Ήταν ομολογουμένως ένα καλό deal, τι λέτε?

Καλή και Γλυκειά σαν τη σοκολάτα Χρονιά για όλους!

                                                                         Χρονιαπολλακαληχρονιά

Μια βδομάδα ή 10 μέρες πριν τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά αρχίζουμε να ευχόμαστε στους γνωστούς, φίλους, συγγενείς, αλλά και σ’ όσους μιλάμε στο τηλέφωνο ή συναντούμε στις διάφορες συγκεντρώσεις.

Η πιο συνηθισμένη και σύντομη ευχή το : «Χρόνια πολλά». Που σημαίνει ότι ο ευχόμενος εύχεται στον απέναντι του να ζήσει πολλά χρόνια, τουτέστιν να έχει υγεία και κατά συνέπεια μακροημέρευση.

Μια μακροημέρευση που μόνο αμέσως μετά τον Β Παγκ. Πόλεμο άρχισε να υφίσταται στην κυριολεξία, αφού από τότε άρχισε το προσδόκιμο ηλικίας να λαμβάνει την άγουσα για τα 80 χρόνια, στα οποία και σύντομα σταθεροποιήθηκε.

Όμως αν και τα χρόνια έγιναν πολλά, ή τουλάχιστον περισσότερα αριθμητικά από πριν, έγιναν εξ ίσου καλά? Η εύκολη απάντηση είναι ότι αφού ο απόλυτος αριθμός των ετών επιβίωσης αυξήθηκε, αυτό θα οφείλεται και στην βελτίωση της ποιότητας ζωής. Δεν είναι όμως πάντα έτσι. Αποφεύγουμε οι περισσότεροι να ευχηθούμε «χρόνια καλά» κι ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι μπορεί να είναι και λίγα. Ίσως γιατί έχουμε μάθει να επιθυμούμε το κάθε τι στη ζωή μας να είναι πολύ: τα χρόνια, τα λεφτά, τα ρούχα, το φαγητό, οι παροχές…..

Καθιερώσαμε  το «χρόνια πολλά» λοιπόν ως στερεότυπο, που επαναλαμβάνουμε μονίμως τα Χριστούγεννα, το  Πάσχα, στις ονομαστικές γιορτές και τα γενέθλια.

Και τώρα, τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς  προσθέσαμε για ευκολία και το «Καλή χρονιά». Σε μια λέξη σιδηρόδρομο, «Χρονιαπολλακαληχρονιά» που εκφέρουμε μηχανικά, στολίζοντας την ίσως μ’ ένα μετέωρο χαμόγελο. Επειδή κάτι πρέπει να πούμε…..

Χωρίς να συνειδητοποιούμε οι περισσότεροι το νόημα. Χωρίς να σκεπτόμαστε τη θέση ή τις προτεραιότητες που έχει αυτός που δέχεται την ευχή…

Η ευχή μοιάζει σε πολλά με το δώρο. Αν αυτός που προσφέρει το δώρο αγαπά, τότε αφιερώνει χρόνο πολύ για να διαλέξει αυτό που πραγματικά θ’αρέσει στον εορτάζοντα….Κι η χαρά του δωρητή είναι πάντα η μεγαλύτερη!

Κάπως έτσι λειτουργεί κι η ευχή. Είναι πάντα ευπρόσδεκτη, όμως όταν εξατομικεύεται, προσωποποιείται και εκφράζεται από βάθους καρδίας στολισμένη μ’ όσα θα προσδοκά ο καθένας μας ξεχωριστά, τότε ίσως έχει πραγματικά και μια ελπίδα ακόμα να πιάσει!

Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει....

                      

Αν θα μπορούσε κανείς να αξιολογήσει και να ιεραρχήσει τις δυσμενέστατες συνέπειες της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα νομίζω ότι χωρίς αμφιβολία θα έθετε πρώτη την "αιμορραγία" των ΝΕΩΝ επιστημόνων προς το εξωτερικό (braindrain).

Των παιδιών εκείνων που είδαν τις επιστημονικές τους γνώσεις ν' αμείβονται με μισθούς ανειδίκευτου εργάτη, τις προσπάθειες τους να σταδιοδρομήσουν (ειδικά σε ορισμένους τομείς στην Ελλάδα) να οδηγούνται στην καταστροφή  και τα όνειρα τους να καταποντίζονται. Είδαν, έψαξαν και απήλθαν, πολλοί μάλιστα με τις οικογένειες τους στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης ή τα 

Εμιράτα.....Και εκεί βρήκαν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια και κυρίως ένα περιβάλλον οργανωμένο και ανταποδοτικό.

Πολλοί όμως επέλεξαν να μείνουν και να δοκιμάσουν την τύχη τους στην Ελλάδα. Να αγωνιστούν σε ένα περιβάλλον αρνητικό, αν όχι και πολλές φορές, εχθρικό.

Αψηφώντας τις δυσκολίες της γραφειοκρατίας, της δαιδαλώδους νομοθεσίας και της βαρύτατης φορολογίας, έκαναν πράξη αυτό που το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΙ:  

ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ. Ή μάλλον έμαθαν να συνεργάζονται.

 Ίδρυσαν λοιπόν κυψέλες καινοτομίας (hubs).Όπου χρησιμοποίησαν τις απεριόριστες δυνατότητες του Διαδικτύου για να κάνουν τις ιδέες τους πράξη. Τα πιο γνωστά hubs της Αθήνας?  :

• Το The Cube :   https://thecube.gr/
• Το Impact Hub:  https://athens.impacthub.net/
• Το  Orange grove:  https://orangegrove.eu/
• To OpenCoffee : http://opencoffee.gr/
• Και για εκδηλώσεις το HubEvents :http://thehubevents.gr/el/#home

Εκεί συγκεντρώνονται, "διαγιγνώσκουν"  μία ανάγκη στην καθημερινότητα του πολίτη και την μεταμορφώνουν σε ιδέα.Δημιουργούν στη συνέχεια μία start-up επιχείρηση ή εταιρεία, μέσω της οποίας υλοποιούν την ιδέα τους "ανεβάζοντας την" ως εφαρμογή, ή ιστότοπο στο Διαδίκτυο.
Και από εκεί αντλούν, με διάφορους τρόπους, το κέρδος τους. 

Η χρηματοδότηση τους? Όχι φυσικά ο κρατικός προυπολογισμός. Αλλά το crowd funding ή σπανιότερα, μεγάλοι επενδυτές. 

Κάπως έτσι κατασκευάστηκαν εφαρμογές όπως η (Taxi) Beat, το Workable, η Nannuka και εκατοντάδες άλλες, που δημιούργησαν εκ του μηδενός θέσεις εργασίας, διευκoλύνοντας ταυτόχρονα τη ζωή και την καθημερινότητα όλων μας.
Θεωρούμε λοιπόν ότι  εδώ βρίσκεται το μέλλον της χώρας μας.Σ' αυτούς τους νέους που μοχθούν μέσα από χιλιάδες αντιξοότητες και ΠΕΤΥΧΑΙΝΟΥΝ. Και σιγά σιγά διαμορφώνουν μια νέα κοινότητα με χαρακτηριστικά τη συνεργασία,την  εργατικότητα, την εκμετάλλευση της γνώσης του σήμερα.
Ας τους υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο!

Αν επιθυμεί  κάποιος να ενημερώνεται καθημερινά για τα νέα της κοινότητας της Καινοτομίας, μπορεί να ανατρέξει στους εξής ιστότοπους:

• https://www.itspossible.gr/
• https://startupper.gr/
• https://developgreece.com/startups/

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Ένα βήμα στο μέλλον, ή οριστική οπισθοχώρηση  προς το παρελθόν?

Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, πήγα σε παρουσιάσεις βιβλίων, παρακολούθησα συζητήσεις από την τηλεόραση (σε κανάλια βέβαια όπου δεν μιλούν και δεν ουρλιάζουν όλοι μαζί συγχρόνως), διάβασα και διαβάζω, προσπαθώντας  να ενημερώνομαι όσο το δυνατόν πληρέστερα.

Σε όλες τις συζητήσεις μόνιμη επωδός το «ποιος έφταιξε» για την κρίση. Καμία πρόταση ουσίας για το μέλλον, καμία υπερκομματική συναίνεση για να δημιουργήσουμε κάτι ως λαός, παρακάμπτοντας, ΝΑΙ ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΟΝΤΑΣ τις όποιες διαφορές μας του παρελθόντος.

(Προσωπικά βέβαια πιστεύω, πως για τη σταδιακή διολίσθηση της Ελλάδας προς αυτό το διαιωνιζόμενο «τις πταίει» στο δημόσιο λόγο, το μέγιστο μέρος της ευθύνης φέρει η Δεξιά παράταξη, η νικήτρια του Εμφυλίου.

Η παράταξη που αμέσως μετά το 1949 δημιούργησε δύο απόλυτα διακριτές κατηγορίες πολιτών : τη μία, την «νομιμόφρονα», στην οποία εξασφάλισε πλήρη ελευθερία σκέψης, έκφρασης κι εργασίας και τη δεύτερη που έζησε (με ελάχιστα διαλείμματα-ανάσες ελευθερίας), διωκόμενη και αποκλεισμένη από το δημόσιο γίγνεσθαι . Όμως το κυνήγι, τον αποκλεισμό, δεν τον βίωσαν μόνο οι αριστεροί στην Ελλάδα. Τον ένιωσαν και οι «συμπαθούντες», οι «συνοδοιπόροι», οι κεντρώοι, όλοι αυτοί δηλαδή που είχαν ένα πιο ανοικτό πνεύμα και μία διάθεση μετριοπαθή).

Και παρά την ιστορική αναγνώριση της  Εθνικής Αντίστασης από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την επιστροφή των  πολιτικών προσφύγων, καθώς και την μετέπειτα νομοθετική ρύθμιση για την «άρση των συνεπειών του Εμφυλίου» από την κυβέρνηση ΝΔ-Συνασπισμού ,η «κουλτούρα» αυτή της συνεχούς αναζήτησης του φταίχτη δεν μας έχει εγκαταλείψει στιγμή. Δυστυχώς.

Γιατί μας στερεί από πολύτιμη φαιά ουσία, την οποία θα μπορούσαμε να διαθέσουμε για να δούμε με καθαρό μάτι την πραγματικότητα και το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, που προχωράει με γοργά βήματα ξεπερνώντας τις κρίσεις,

 Κι ίσως επειδή βολεύει τους πολιτικούς, όλων κατά τη γνώμη μου των παρατάξεων, που έχουν μάθει σε ένα μόνο τρόπο προσέγγισης του κοινού τους: ν’ αφήνουν να γιγαντώνεται αυτή η μικρο-πολιτική αντιπαράθεση και πόλωση, επεμβαίνοντας λαϊκιστικά και δημαγωγικά υπέρ της μιας ή της αντίθετης πλευράς.

Αναζητούσα  λοιπόν όλη αυτή την οκταετία, τους ανθρώπους εκείνους που θα παραμέριζαν στην καθημερινότητα της πόλωσης και τις όποιες εμμονές τους στο παρελθόν και θα είχαν ως αποκλειστικό τους μέλημα να προτείνουν λύσεις απόλυτα συμβατές με τις προόδους της τεχνολογίας και της επιστήμης στις μέρες μας, αλλά και με τα κοινωνικά προτάγματα της εποχής. Και θα βοηθούσαν έτσι τη χώρα να βγει οριστικά  από την κρίση  και εμάς ως λαό ν‘ ανακτήσουμε τη χαμένη αξιοπρέπεια μας.

Μετά από μεγάλη και επίμονη έρευνα, κατέληξα ότι το άλμα αυτό σε επίπεδο παρακολούθησης και ΠΡΟΤΑΣΗΣ, το έχουν κάνει :

·        μία –προς το παρόν- ομάδα ανθρώπων, που αποτελούν το «Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση». Είναι κατά τη γνώμη μου οι άνθρωποι που «βλέπουν» την επόμενη  μέρα στην Ελλάδα.

Και βέβαια σε επίπεδο κοινωνίας :

·        οι εκατοντάδες νέοι, που παρά τις αντιξοότητες, προσπαθούν να παραμείνουν στην Ελλάδα, εκμεταλλευόμενοι τις νέες τεχνολογίες. Είναι οι άνθρωποι που μέσα από τα hubs καινοτομίας, κάνουν τις ιδέες τους πράξη, δημιουργούν startup εταιρείες  και προοδεύουν επιχειρηματικά. Είναι οι νέοι που ίσως δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική με την έννοια που εμείς τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα…Είναι οι άνθρωποι που μέσα από τη Οδύσσεια της κρίσης έμαθαν να συνεργάζονται, να μαθαίνουν από τα λάθη τους και να επιτυγχάνουν. Είναι  οι νέοι με όραμα, στόχο και έργο να επιδείξουν.

Είναι οι άνθρωποι του αποτελέσματος και όχι της αιώνιας αναζήτησης της αιτίας. Πιστεύω λοιπόν πως ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ αυτές τις ομάδες και αυτούς τους νέους - τα παιδιά μας-, με κάθε τρόπο ν’ ακούσουμε και να υποστηρίξουμε .